Aanvankelijk was het nog wel leuk maar nu liep het toch uit de hand. De tuin die er een paar weken geleden, voor onze reis naar Griekenland, nog zo charmant bij lag met een scala aan bloeiende planten en bloeiend onkruid… de sjeu was er ineens af. We moesten onder ogen zien dat er flink werk aan de winkel was.
Deze tuin is, begrijp me goed, is als een koninkrijk met minstens 20 verschillende soorten rozen, stoere bomen, kleurrijke planten en struiken en een ongekende hoeveelheid fruitbomen en planten. Appels, peren, bessen en frambozen, druiven, vijgen, kersen en pruimen. Een walnotenboom die de wei siert.
Maar nu zagen we door het oprukkende groen letterlijk de grond onder onze voeten verdwijnen. Met gezonde tegenzin dus aan de slag.
Je beleving verandert als je anders gaat kijken. Waar ik tegensputterend begin aan deze mission impossible raak ik gaandeweg geïntrigeerd. Ik ga vlijtig in de weer en haal kubieke meters aan kleefkruid, brandnetels en ander onkruid weg. Val van de ene verbazing in de andere -heb bv nog nooit een pruimenboom met zóveel vrucht gezien- , ontdek veel nieuws -zoals een schattig propellor vormig kruipertje-, voel ontroering en voldoening als ik de oranje lelie’s en witte margrietjes bevrijd. Net als de zoveelste rozenstruik die ik door de drukte in de tuin nog niet eens gezien had. Nu wel.
En dan is er die trigger van een smakelijke rijpe framboos die ik zie hangen achter de rode bessenstruik. Ik kan er niet bij. Achterlangs doe ik een poging en daar ontdek ik zwarte kruisbessen. Die ik nooit had gevonden als ik niet op frambozenjacht was geweest. Uiteindelijk gaat de snoeischaar in de rode bessenstruiken. Eet ik die ene, heerlijke, rijpe framboos. Eet ik de volgende ochtend zwarte kruisbessen en rode bessen in mn yoghurt.
En zo ontdekte ik een wereld van kruisbessen en frambozen achter een wereld van rode bessen.
De parallel tussen de natuur en de mens. Onkruid kan kleur geven aan je tuin, zolang je er van genieten kunt en oog hebt voor al wat bloeit. Laat je onkruid teveel woekeren dan gaat het overheersen, knelt het af, bedekt het schoonheid en rijkdom.
Zo buiten zo binnen. Dus.
Voor mij is mijn eigen ruimte van levensbelang.
Hoe zit het bij jou? Ontdoe jij jezelf van regelmatig van teveel onkruid in jezelf? Is jouw innerlijke rijkdom zichtbaar, neem jij je eigen ruimte en vrijheid in en straal je als een bloeiende roos?
Je kunt natuurlijk deze zomer goede zelfhulpboeken lezen als je nu wat onkruid in jezelf ontwaart. En ik hoop dat je ook lekker gaat zwemmen, wandelen, muziek luisteren, dansen, lachen, zingen en met je geliefden en vrienden afspreken. En leuke dingen doen met je kinderen natuurlijk, als je die hebt. Het helpt allemaal.
Maar wil je echt bewustzijn brengen in jouw innerlijke tuin, dan adviseer ik je om het grondiger aan te pakken. Met hulp van iemand die weet hoe dit aan te pakken. Iemand die je liefdevol maar resoluut laat zien waar het onkruid staat en hoe je het kunt opruimen. En je daar uiteraard volop aanmoedigend bij terzijde staat. Zo iemand ben ik.
Dus gaan we samen onkruid wieden in jouw lichaam en geest?
Zie ik je gauw?
